De geur van ouderdom

Ik las dat het menselijk lichaam wanneer het ouder wordt aangename geuren verspreidt. Dat zou komen door de toename van vetzuren waarvan de meervoudig-onverzadigde oxideren en vervolgens organische stoffen produceren met typische reukeigenschappen als vers gemaaid gras of bloemengeuren. Japanners oefenen op het onderscheiden van lichaamsgeuren. Een goed getrainde Japanse neus kan een 60-plusser van een 60-minner onderscheiden.

Mijn oma was oud en ik kon haar ruiken. Zij rook heerlijk. Geuren laten zich echter lastig herinneren voor een ongeoefende snuffelaar en ik kan haar geur dan ook niet meer oproepen of benoemen. Misschien rook ze naar hooi of juist naar vers gemaaid gras of naar viooltjes. Ik herinner me wel dat haar geur aangenaam, warm en verslavend was. Wanneer ik de kans kreeg snoof ik oma.

Maar na haar verhuizing naar het verzorgingshuis verdween oma’s eigen geur. De Instelling Voor Betere Ouderenzorg had zijn eigen complexe oxiderende vetzuren. Het dagmenu hing er in de lucht. Daar kon geen frisse hooimijt tegenop. Met het vernevelen van liters 4711 Kölnisch Wasser probeerde oma de zaak nog te verbloemen. Het mocht niet baten. De weeïge etensluchten vermengd met reuksporen van ouderdomskwalen, uitdroging en incontinentie waren dodelijk als mosterdgas. De aangenaam pure geur van haar ouderdom was kansloos