Het liedje I'm sorry, so sorry (1960) waarin Brenda Lee haar excuses aanbiedt zal me altijd bijblijven. Het zijn de gevoeligste en meest oprechte excuses die ik ooit heb gehoord. Luister naar Brenda en je hoort hoe mooi spijt kan klinken. Waarom Brenda excuses maakt en aan wie wordt me niet helemaal duidelijk. Het is iets met mislukte liefde, een minnaar en een bak naïviteit. Een MeeToo avant la lettre. Tot voor kort was het volkomen onbelangrijk waarom je excuses maakte. Het ging erom dát je ze maakte. Moesten er excuses gemaakt worden, dan draaide je er niet omheen, je excuseerde ruimhartig, volmondig en schuldbewust: 'Ik heb spijt, sorry, neem me niet kwalijk, excusez moi'. En dan een punt. Streep eronder. Zand erover. Excuses waren de smeerolie in de samenleving. Zelf maakte ik vaak gebruik van excuses. Ik excuseerde me de hele dag door. Sorry hier, pardon daar, en alles liep gesmeerd. Maar in deze tijd van de grote herzieningen is de smeerolie uitgewerkt. Het excuus wordt gezien als een schuldbekentenis en wie schuld bekent moet boete doen. Niks sorry, streep eronder. Aan het kruis met hem, haar of het. Een troostende arm om een schouder, een beschermende arm om de heup, een speels goedemorgen-tikje op de bips, het mag niet meer. Zonder schriftelijke toestemming vooraf is alles ongewenst intiem en grensoverschrijdend. Folklore uit andere tijden. Met pek en veren ingesmeerd moet de beschuldigde zijn leven vervolgens weer op de rails zien te krijgen. Iedere dag is een dag des oordeels. Het regent beschuldigingen en aanklachten. Maar waar blijven de veroordelingen? Met het schaamrood op haar wangen ziet Vrouwe Justitia het gebeuren. Zo had ze het niet bedoeld.