Een grijze corona-zondagmiddag in november. Ik dwaal over het internet, speurend naar een kunstenaar en zijn werk. Om precies te zijn: ik zoek Julian Andeweg, een succesvol kunstenaar in opspraak. Tot voor kort bonsden galeriehouders op de poorten van zijn atelier en vooraanstaande musea rammelden met goed gevulde beurzen om zijn werk in hun huiscollecties op te mogen nemen.
Het internet heeft Julian Andeweg en zijn werk echter uitgegumd. Ik kan nauwelijks iets vinden over of van de man. Het weinige wat is achtergebleven geeft het beeld van een veelzijdig kunstenaar: schilder, fotograaf, videomaker en installateur, een tas vol disciplines. Alleen de performances ontbreken. Deze bewaarde hij voor intimi: collega-kunstenaars, onzekere medestudenten en zweverige adepten. Als een school bully van de ergste soort maltraiteerde hij zijn omgeving. Aanrandingen, verkrachtingen, diefstal, vernielingen en blinde agressie waren zijn beeldende middelen. Voor hem waren het achteloze penseelstreken ter complementering van zijn kunstenaarschap. En iedereen zweeg.
Na een publicatie in de NRC ging de beerput open. Wat er naar boven kwam waren de ranzige streken van een bohemien. Naar ik hoop is zijn gedrag niet structureel binnen de kunstopleidingen. De academies vormen toch al besloten gemeenschappen waar de grenzen opgerekt en overschreden moeten worden om alleen maar gezien te worden en waar men het buiten de lijntjes kleuren regelmatig verwart met talent. Met ‘Kunst moet schuren’ wasten directies en coördinatoren op de academies aanvankelijk hun handen in onschuld. Later werd het: Davon haben wir nicht gewusst, laffer kan haast niet.
En zijn slachtoffers? Vooral onzekere jongeren, verleid door de aandacht die hij ze gaf en die dachten dat grensoverschrijdend gedrag nu eenmaal bij het kunstenaarschap hoorde. Een medestudente hield het jaren met de man uit. Ik kan me er niets bij voorstellen, maar misschien kan ze haar ervaringen ooit als inspiratiebron gebruiken in haar kunstenaarschap, al is het maar als traumaverwerking.
Waar ik echt nieuwsgierig naar ben is wat dit alles doet met de waardering – ook geldelijk – van galeriehouders en museumdirecteuren voor Andeweg en zijn werk. Zoals het zich nu laat aanzien wordt de man en zijn kunst gecanceld. Als dat inderdaad zo is, dan is de kunst van Julian Andeweg niets meer dan gebakken lucht geweest en de bewonderende kunstwereld om hem heen één grote luchtballon.