We hoefden er niet eens om te roepen. We hadden hem al: een sterke man voor in barre tijden: Mark Rutte. Dankzij onze Minister-president zijn we weer één land, weliswaar een gehandicapt Corona-land en waarschijnlijk niet voor lang, maar toch. Gedwee lieten we ons door hem opsluiten en hoopvol volgen we hem nu bij onze eerste stapjes richting vrijheid. 90% van de Nederlandse bevolking is het erover eens: Mark redt.

Met 50% kennis toch 100% maatregelen, daarmee toont Mark zijn daadkracht. Willen we de grenzen dicht? Dan doen we de grenzen dicht, Grenscontroles nodig? Dan stellen we grenscontroles in. Steun voor bedrijven in nood? We doen het gewoon. Hij is natuurlijk niet de enige sterke leider met een kordaat optreden. Heel Europa gaat dwars tegen haar eigen regels in.

Europa was er even niet en liet daarmee zien wat Europa eigenlijk zou moeten zijn: een vrijwillige samenwerking van autonome natiestaten met aan het hoofd een Europese Raad van nationale staatshoofden, niets meer. De Europese Commissie en het Europees Parlement kunnen blijvend in quarantaine of in ieder geval tot ze genezen zijn van hun dwangneurose. De democratie bewaken we wel op nationaal niveau. 

Ook Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, was er even niet. Ursula hield zich schuchter op de achtergrond. Met een timide: ‘Er luistert toch niemand’, huilde ze uit op Frans Timmermans’ schouder. ‘We kunnen er net zo goed mee ophouden.’ Frans knikte gelaten. ‘Es ist vorüber Ursula’, fluisterde hij in haar oor. Voortschrijdend inzicht. 

Nu vasthouden.